Bu yer yüzünün çınlamasıdır kulaklarımızda; bizi mesela kendi özümüze baktırmayan kendi evladını dahi "arta kalan zamanlarda" sevdirebilen Başka hiçbir şeye vakit olmadığına inandırdı bizi esasen o sevdiklerimiz için esasen kendimiz için yaptığımıza bu garabeti inandırdı. Bu yeryüzünde ve belki -tam emin değilim- şu modern zamanlarda o çınlama arttı arttı arttı artık başka ses başka renk başka koku duyulamayana kadar arttı. Vakit yok diyordu ne varsa insanı insan yapan ne varsa. Bu vakitsizlikte bu cahillikte bu gürültüde birkaç kelam etmeye çalıştım vakit ayırıp sessiz bir yerde okunur belki diye.